Poezi nga Maya Angelou

Përktheu: Vlora Konushevci

E dashtun Marguerite

Mezi s’po pret me dalë e me jetue vet. Nuk do kurrkush me të tregu në sa ora me u kthy te shpija, apo qysh duhet me e rritë fëmijën tand. Ki me dal prej shtëpisë së bekueme t’nanës edhe nana s’ka me provu me të ndal, ajo t’ njeh ty ma mire së krejt.

Por vnoja mendjen fjalëve të saj:

Kur t’dilsh prej kësaj dere mos lejo kurrë kurrkush me t’rritë – ti je e rritun tashma.

E din dallimin në mes t’mirës dhe t’ keqes.

Në çdo marrëdhanie që do me ndërtu dije se duhesh me tregu gatishmëni me u adaptu e me u përshtat.

Mbaje mend, në shtëpi mundesh gjithmonë me u kthy.

Ki me u kthy n’shpi kur bota të rrëzon për toke ose të bjen bota n’krye. Po veç shkurt. Nana ka me t’përkdhelë e me ta gatu vaktin tand të preferuem, pasul dhe oriz. Ki me e praktiku kthimin të shpija kohë pas kohe që nana me të çliru – dhurata ma e madhe që ajo ka me ta ba, tu ta ushqy edhe guximin, që ajo ka me ta dhuru.

Bahu e guximshme, por jo e dalldisun.

Ec me krenari ashtu qysh je,

Maya.