Neviana Shehi

Ky det lëshon lot të kaltër dy herë në ditë
njëherë në orët e para të mëngjesit
dhe njëherë në mbrëmje

A nuk i keni parë ato
kur largohen tragetet mbushur me udhëtarë
dhe kur njerëzit ngrenë duart e drithëruara
të përshëndetjeve

Janë çastet e ndarjeve
kur silueta e stërmadhe e tragetit zhduket në mjegull
dhe njerëzit ndjejnë
se diçka e shenjtë ju shkëputet nga gjoksi

Është pikërisht ai çast
kur edhe deti kthehet në njërin prej tyre
dhe s’e përmban dot veten
dhe nis të përmbysë brigjet

Çdo pikë loti shndërrohet
në një dallgë të frikshme
ndërsa një shumësi lotësh
në një stuhi të frikshme

Është çasti kur dhimbja për bijtë
nis t’ia gërryejë vështrimin
si glaukoma
dhe ai s’sheh më se ç’bën

Ky duhet të jetë çasti
kur marinarët duhet t’i druhen detit
dhe të përgatiten për më të keqen
se hakmarrja e tij mund të jetë kaq fatale

Ky det lëshon lot dy herë në ditë
dhe bën të rënkojnë edhe brigjet… / KultPlus.com