N’festë asht ndezë i gjithë qyteti,
pleq, t’rritun e fmi,
veç nji djalë i ri, i shkreti,
asht tërhjek n’vetmi.

Ka përpara çka po don,
t’gjitha t’mirat plot,
por kafshata poshtë s’i shkon
dhe pse e njom me lot.

S’asht për pare, as për shndet
e gjithë kjo mërzi,
por e djeg malli për nanë t’vet
që e ka larg n’Shqipni.

N’vaj prej mallit e prej dhimbjes
nis e bisedon
me nji ré që drejt vendlindjes
nëpër qiell po shkon.

“Ti, moj ré që shkon kah deti,
ngarkueme me shí,
ndalu, t’lutem, e merr me vedi
edhe lott e mi.

Matanë detit kur t’kesh mbrritë
te nji shpi e shkretë,
në prag t’derës, aty tu’ pritë,
nanën ke me gjetë.

Mbi té lotët dalëngadalë
m’ja lsho përgjatë ballit,
der’ t’ja njomin loti i valë
buzët e djeguna mallit.

Kur t’ja njomin loti i ngrohtë
buzën edhe sytë
se janë t’mijat ka me i njoftë
e fill ka me t’pyetë.

At’herë nanës ti m’i thuej
se djalin mirë e ke,
veç me trup asht ktu n’dhé t’huej,
me shpirt asht atje.

E bren n’zemër natë e ditë 
se vetëm t’ka lanë
ty që n’vuejtje e ke rritë
moj e shtrejta nanë”.

Andrea Zalli