Poezi nga Alexander Pushkin

LULJA

Lulen e vyshkur dhe pa erë,
Në mes të një libri e vështroj.
Dhe shpirtin tim prapë këtë herë,
Një varg me ëndrra se ç’e zgjoi.

Kur lulëzoi? Ç’pranverë thua?
Kush e këputi edhe ku?
Një dorë e njohur a e huaj?
Dhe pse e vuri vallë këtu?

A për kujtim të një takimi?
Apo për ndarjen plot trishtim?
A për një ëndje pikëllimi,
Në heshtje fushash pa mbarim?

Ai, ajo jetojnë vallë?
Ku vallë janë, ku bredhin, ku?
Apo mos vallë janë tharë,
Si dhe kjo lulezë këtu?