Poezi nga Sergej Esenin
Shqipëroi: Arqile Garo

Në periferi të fshatit, në një izbë, krejt e vetmuar

një nënë plakë para ikonës, po lutet e gjunjëzuar.

Lutet për djalin e vetëm, vajti kohë që s’ i ka shkruar,

pse lufton në dhe të huaj, atdheun për të shpëtuar.

Lutet nëna e mjeruar dhe fshin lotët që e verbojnë,

atëherë syri i mjegulluar sajon pamje që e tmerrojnë.

E çon në një fushë beteje, lufta ende s’ ka filluar,

sheh djalin e saj hero, të vrarë, me lavdi mbuluar.

Përmbi gjoks njollat e gjakut përshkënditje e flakëruar,

dhe flamurin e armikut, dorë e ngrirë e mban shtrënguar.

Ngazëllimi drithërues i ngrin gjakun plot trishtim,

kokë e saj e zbardhëlluar mbi pëllëmbët gjen strehim.

I mbulon vetullat, ballin, floku i rrallë që ndrin nën zjarr,

por tashmë, lotët që rrjedhin ngjajnë porsi margaritarë.

1914

займ на карту 100 процентов одобрение