Poezi nga Sezai Karakoç
Shqipëroi: Alban Tartari

Që kur bujta unë qiejt nuk çelin
Ose unë nuk i kuptoj këto retë
Ose retë nga unë diçka presin
Jeta është vdekje dashuria humnerë
Që kur bujta unë qiejt s’çelin

Di një shi dhe një kalldrëm di
Njëri pikë-pikë më bie në ballë
Në tjetrin vështroj qiellin tek rri
As qytete e as anije që erëdeti mbajnë
Di një shi dhe një kalldrëm di.

S’di pse ish gënjyer të parën natë nëna
Më kish veshur një këmishë magjike
Por qiejt s’më vendosën fre mua,
Nuk heshti furtuna që ish brenda meje
S’di pse ish gënjyer të parën natë nëna.

Dikush sikur doli prej një varri t’zbrazët
Rretherrotull mbretëron një qetësi varri
Ç’më erdhi mua më erdhi nga lart
Ç’më bënë ma bënë retë për së gjalli
Sikur ka dalë dikush prej një varri t’zbraztë

Sa mirë që turmat nuk dinë
Ta shikojnë shiun nga pas xhamit
Shyqyr që ka ndryshim mes njeriut e njeriut
Njërit i jep parajsën e tjetrit zindanin
Sa mirë që turmat nuk e dinë

Sikur të dalim në lutjen e shiut miq,
Retë ndahen në mes koha çelet
Tani s’ngeli më as rast as mundësi
Çka më të lehtë se të drejtosh qiejt
Sikur të dalim në lutjen e shiut miq

Që kur erdha unë qiejt s’çelin
Ose unë nuk i kuptoj retë
Ose retë nga unë diç presin
Jeta është vdekje dashuria humnerë
Që kur erdha unë qiejt s’çelin./ KultPlus.com