Poezi nga Juan Gelman. Sjellë në shqip nga Barjam Karabolli.

Jetomë, depërtomë.
Qoftë gjaku yt një me gjakun tim.
Buzët e tua u përmbledhshin tek të miat.
Zemra jote e zmadhoftë timen deri sa të shpërthejë.
Më shqyej.
Rënç e tëra brenda meje.
Shkofshin duart e tua tek të miat.
Këmbët e tua ecshin tek të miat.
Përvëlomë, përvëlomë.
Më mbuloftë ëmbëlsia jote.
Ma lagtë qiellzën pështyma jote.
Qofsh tek unë njësoj si dërrasa tek druri.
Sepse s’duroj dot më kështu, me këtë etje
që po më zhurit.
Me këtë etje që po më zhurit,
korbat e saj, qentë e saj, copat e saj./KultPlus.com