Poezi nga Arbër Selmani

Nuk njoh burrë tjetër si Maduja.
I madh në plotninë e tij, i rrëmbyeshëm
I vrulltë, shpejtësi që nuk kontrollohet, i zjarrtë,
Ma rroku belin me gishtat furtunë,
Pak i kaftë, i kafshuar prej valëve të detit
I kristaltë, pa flokë,
Nuk është koha të thyhet ky trup i bëftë.
Nuk njoh burrë tjetër që më ka puthur me aq triumf,
sa Maduja.
Natën vonë, më përtypi si të isha ansambël këpurdhash
Ky Madu, me epshin e tij dru,
Si asnjë tjetër.
Me një gojë me shije bambusi, i errët, në momente i dritshëm
I vë gaz flakës ku më ka gjuajtur me sa forcë ka.
Ai,
Maduja.
Nuk njoh burrë tjetër që më ka çmuar me aq kujdes,
sa Maduja.
I guximshëm, puthi trupin tim me saktësi matematike,
Me dy duar si të ishin tetë, a dhjetë, më dha jetë,
Maduja,
I trandur, i futur në vaskën e bukurisë, i lëmuar
Lëng frutash po shijoja, pa blerë asnjë në dyqan
Trupi i kockuar bukur i Madusë
Shtog, Shegë, Kokos, Shafran.
Nuk njoh burrë tjetër me shpirt të hekurtë e të njomë,
sa Maduja.
I pashëm sa s’ka, një plagë e rinisë në fundin e barkut, burrë murrlan
I jashtëzakonshëm, nisa të lehja si kafshë,
Maduja, ky mësues biologjike e fizike
Ma la mbi këmbë mua kiminë e tij të përjetshme,
Le të ndalen dritat e të gjitha stadiumeve pa dashnorë,
I imi Madu,
E përthekoj, pij tërë natën ujëvarën e tij, mbetet mbret me kurorë.
Nuk njoh burrë tjetër që më bën të shtangem, të mpihem,
Si Maduja.
I përpiktë, i rrebelshëm, lehtazi m’i ra thikë zemrës,
Një rezervuar i mbushur me kënaqësi, një maje mali që flladitë
Nuk ka si Maduja im,
Nuk ka mundësi të ketë një të dytë
Që më zhytë, që ma humbë kthjelltësinë, që më kredhë mes gjoksit
Ante i botës sime.
Me Madunë, bëj be në atë natë
Më krijoi për së dyti, ma largoi etiketën ‘i ngratë’.
Atë natë, vdekja do të më ishte e sheqertë,
fushë e blertë,
Si emri yt
Madu. /KultPlus.com