2 Dhjetor, 2020 - 9:39 pm
Poezi nga Medina Pasoma
Sonte malli shtrihet në qerpikun e syrit tënd
Merr jetë nga gjelbrimet e tua, rinohet nga qetësia e bukurisë tënde
Lëshon shpejt valixhet në stacionin e shikimeve
Dhe pret të çelen pranverat, kur sytë përqafohen
E të bëhet spektator i skenës thellim-gëzim
Malli i merr dallgët më të gjalla dhe i gjuan në detin e zërit tënd
Pastaj fjalët kaltërsohen, shpresa fillon të frymoj
Te vaji i skamnorit, dhimbja e të lënduarit
Vdekja e të gjallit dhe rilindja e të vdekurit
Zbarkon malli në ngrohtësinë e duarve tua dhe humb çdo adresë tjetër
Teksa foshnjës heshtja iu bëhet ninullë, largësia më bëhet këngë
Zjarre kryeneçe pa triumf ndizen në botë, për ta luftuar atë të shpirtit
Malli merr thellësinë e oqeaneve, rezistencën e maleve
Butësinë e fushave, prehjen e netëve prej teje
Mbi një cop dhé më del përpara në dyluftim
Duke harruar se ti je nëndheu
Që më flak edhe mua, edhe mallin tim…/ KultPlus.com