Poezi nga Sibel Halimi

Po, jam grua
Nuk besoj në autoritete
të shpifura
Rrënoj botën ringris të shtypurin
Krijoj rrugëdalje

udhë t’reja t’pashkelura

u jap shpirtë trupave të vdekur
Besoj në dashuri
në diell e hënë

shpresën në yje varur e kam
ngre kokën shoh re të zeza

Po, jam grua e s’ndalem
Eci e lodhur, e dërrmuar
mbi pullazin e qelqtë që mbruan
pezmin e mitit të madhështisë

Jam grua, fustani i zi, i bardhë i kuq
Lëvizë në frymën tënde
valëvitet në erë flamur i grisur

zë në thua në rritën tënde
nuk rrëzohem jo se jam grua

Drita është hapi im helius
vallëzoj për ty

Jam grua
Arnoj fustanin tim
Me fatin e shoqes sime

pasuri të vetme
kavanozin e babait tim trashëgim
Tërhequr zvarrë në rininë e tij
E qaforen e nënës dhuruar kur linda unë

Jam grua që vrapoj zbathur
me vragë e gjakosur
vrapoj e qesh sepse dashuroj marrëzisht lirinë

mitet bien bashk me rrobat e mia
kallen flatrat
jam lakuriq, por e lirë. / KultPlus.com