Wisława Szymborska

Fundi dhe fillimi

Përktheu Vlora Konushevci

Mbas çdo lufte

dikush duhet me i hjek plehnat.

Në fund të fundit

gjanat s’mundet vet me ra në vend.

Dikush duhet me i shty rrënojat

anash me lirue rrugën,

që me mujt me kalue

vagonat e mbushun me kufoma.

Dikush duhet me u zhyt

në llum e në hi

n’fundërrinën e shtratit,

në gotat e coptume

në copat e përgjakuna.

Dikush duhet me e bajt naj tra

me forcu naj mur.

Dikush duhet me lustru naj xham,

me rivendos naj derë.

Fotogjenike s’asht hiq,

kërkohen shumë vjet.

Tana kamerat kanë ikë

mbas nji lufte tjetër.

Kanë me na u dashtë urat prapë,

edhe stacionet e reja hekurudhore.

Mangët kanë me na u kputë

tu i përvjelë.

Dikush, me fshisë në dorë,

e kujton të kalumen.

Dikush tjetër e ndigjon

dhe pohon me krye hala n’vend.

Por ka të tjerë në afërsi

që nisin me blue qysh

dikujt i duket e mërzitshme

krejt kjo.

Prej kaçubeve

hala del najkush e nxjerr prej dheut

argumente të ndryshkuna

e i çon ato tek grumbulli i plehnave.

Ata që e kanë ditë

çka ka ndodh aty

duhet me hap rrugën

për ata që kanë ditë ma pak.

Edhe ma pak se pak.

Edhe përfundimisht ma pak se hiq.

Në barin që asht rritë

mbi shkaqet dhe efektet

dikush duhet me u shtri

me nji fije bari n’gojë

me i venerue retë./ KultPlus.com