Poezi nga Federico Garcia Lorca

Mbrëmje me shi si pikturë ngjyrëvenitur…
Dhe gjithçka ndjek rrjedhën e vet.
Druri që zhvishet,
Dhoma ime vetmitare
Dhe portretet e vjetra,
Dhe libri për t’i prerë fletët…

Mërzia kjason nga mobiliet
Dhe nga shpirti im.

Ndoshta
Natyra më fsheh
Fytin e saj kristalin.

Më dhembin pejzat e zemrës
Dhe pejzat e shpirtit.
Po të flas,

Siç rri tapa mbi ujë,
Fjalët e mia rrinë pezull në ajër.

Vetëm sytë e tu
Më bëjnë të vuaj thellë,
Trishtim i dikurshëm,
Trishtim i nesërm.

Mbrëmje me shi si pikturë ngjyrëvenitur…
Dhe gjithçka ndjek rrjedhën e vet./ KultPlus.com