‘Mëngjes’ nga Frank O’Hara

(viti i panjohun)

më duhet me të kallxu
se qysh të due përherë
më shkon mendja andej në mëngjese
të përhimta me vdekje
në gojën teme çaji
nuk asht kurrë mjaft i nxehtë
aso kohe dhe cigarja
e thatë rroba ngjyrë gështenje
më mërdhin më duhesh
dhe sodis nga dritarja
borën e heshtun
natën te limani
autobusët ndrijnë si
re dhe unë jam i vetmuem
tuj mendu për fyella
më merr malli për ty gjithherë
kur shkoj në bregdet
rana asht e njomun me
lot që m’ngjajnë si t’mitë
edhe pse kurrë nuk kaj
dhe të mbaj në
zemër me nji humor
të njimendtë me t’cilin ishe krenu
parkingu asht
i ngjeshun dhe rri
tuj i kërsitë çelësat kerri
asht i shpraztë sikur bicikletë
çka po ban tash
ku e ke hangër
drekën dhe a pat
naj trohë peshk n’ta
asht vështirë me mendu
për ty pa veten teme
në fjali ma këput shpirtin
kur je vetëm
mbramë yjet
ken të shumtë dhe sot
e kanë lanë borën si kartelë
vizite s’kam me qenë i përzemërt
asgja nuk
më huton muzika asht
vetëm fjalëkryq
a e din se qysh asht
kur je udhëtari
i vetëm nëse ka ndoj
vend ma larg nga unë
të lutem mos shko.

Përktheu: Plator Gashi / KultPlus.com