Poezi nga Flutur Mustafa

N’tansi nji valë e përcëllueme ndjenje
Ma mbytë frikën e mos t’patunit n’krahë.
N’tansi nji dallgë deti sa vetë shpirti
Ma freskon trupin që digjet prej vetë diellit.

Mandej në mua hyn e rreze i falë
Brendisë që digjet e tana për pak buzë, pak lang.
Pak mshirë për t’etunin që t’falë pështymën e fundit, për pak frymë.

Matanë ke çirë me mbërri sa ma parë,
atje, n’atë vend ku mundimet i japin opium plagës që t’ban t’dridhesh
Kur mendon se veç je shliru prap kthehesh
N’pikënisje.

E kamt’ t’lshojnë, sa smundesh ma veç me u tretë,
M’iu dorzu me sy mbyllun si kur mban vesh nji lajtmotiv.
I ngreh me hundë avujt që kanë mbushë kozmosin,
Vështron për-rreth, vështron që ke mbërri. / KultPlus.com