Nga Eugenio Montale.

Mendoj buzëqeshjen tënde, dhe është për mua një ujë i kulluar

Nisur për aventurë midis guralecëve të zallishtesë së bardhë,

ndjek pasqyrën tënde ku një shelg shikon veten;

e mbi të gjitha përqafoj kthjelltësinë qiellore pa skaj.

Ky është kujtimi im; s’di ta them, e dashur,

Sepse nga fytyra jote shfaqet një shpirt i pafaj,

Apo vërtetë ti je nga ato endacake që të keqen e botës e fshijnë

Dhe vuajtjen e tyre me vete si hajmali e mbajnë.

Por mund të të them se portreti yt i menduar

Fsheh mendime të dalldisura brenda syprinës së qetë,

e pamja jote hyn tinëz në kujtesën time gri

e dlirë si maja e një palme të bleruar…/KultPlus.com