Poezi nga Rozafa Shpuza

Mesditë gushti

Vjen nji çast
kur askush s’e vëren gjethnajen bri trotuarit
teksa kërcen nji valle absurde
pa krye e pa fund…
Asht zheg i pabojë
e kur hija zgjatet pertej rrugicës
kryet ma shkel trafiku zaçjerrë i qytetit
me trumë shterpe në vend të semaforit
destinue me sjellë fat,
si patkoi që nana pat varë sipër derës
ditën kur kumonët lajmëruen shiun.
Gjurmët e mirazheve ngujue n’asfaltin e përzhitun,
ju përgjasin tatuve ndër krahë ushtarësh vetmitarë
kurse patkoi i ndryshkun n’oborr
rreket me risjelle ritnim e jareve
që nana na i këndonte si ninullë netve
kur gjinkalla plaste prej lakmisë…/KultPlus.com