MIKËS

(shokut tim n’amshim)

Mendja m’shkon natan Ibrit
i kushtueshmi mik.
Morti i zi mbretnon përtej
si ajo plagë e qelne n’mish të gjallë që kishe që s’ka kush ta mbylli
as dora me plot rrufe Zeusi.
Po vjen një kohë e keqe i dashtni mik.
Thonë që zemrat do ti blejmë edhe në dyqan e do jemi asnjanës
edhe pjellën do bëjmë nga vetvetja
kur nuk do dimë kush jemi.
Po vjen një kohë e ndytë miku im.
Me synin e tretun eter, mir’ që nuk po e sheh njeriun e ndotur.
E si mos t’jet!
kur, kush nuk njeh mo
as millin e bardh n’dur t’nonës
tue qullit, e tue qullit, me ba
me at erë uuuuh, erë toke, buk’ Kosove
që nuk ka shije që i afrohet
krejt n’kallamojt.
Ibri ecën n’tokën e ndame anej e knej.
E s’ka kush ti thotë, uj’ndalu!?
mos e ndaj venin ku buzëqeshnim.
Kur tash edhe besedat jon nda.
Kur sun kujt ti foli mo pos teje.
Për diamantin që shndrit.
Për nano grimcën e fundit.
Planetët gjigante që sillen pa kuptim.
Për njerëzit e dritës
kuptimin e kësaj bote.
Ty t’kam pas shok, i natan Ibrit
që m’kuptojshe.
I shkuem n’mort si i vetmi që mbamen
që jemi nda me këtë lum
Ibër që i thonë.
Ibrin s’ka kush e ndal
se do thahet toka.

E toka e that’ tregom
prej natanshit?
Ku rin i shterun gjer më asht
a i vyen najkujt?
Po edhe e bashkume t’jet
si dheu i Prometheut që na boni
vetëm ai ndoshta do ringjall
“lodrat njeri” që po ndoten.
Duhet kujtuar, po?!
Ibrin!
Ësht’ dasht’ dikush ta shkruan ty në Epitaf let dihet se dikur vetëm lum ka qenë
e jo mur’ që po na ndan me amshim!

–Poezi e shkruar nga Bekim Shala, njëra nga poezitë finaliste në konkursin mbarëkombëtar të poezisë ‘KultStrofa’, organizuar nga gazeta online për kulturë KultPlus. / KultPlus.com