Poezi nga Halil Matoshi.

Ata flenë në legjendën për tokën e nemun 
Kahmot janë varrosë në ndërgjegjen e pushtetit
Mos i ngani me farsa gjyqesh 
Vorri s’i bindet asni gjyqi, rri gojëhapun i nemitun

Ftyrat e tyne t’percellueme nga e zeza e lignitit 
e sytë si gaca t’mlueme me hi shohin zi
Faqezezë me kollare që thonë pallavra n’Komitet

Edhe nëse në ballë u shuhet llamba e karbitit
Ata shohin krimet tueja 
Dhe me grevë dëshmojnë para gjyqit qe s’u ba kurrë…

Ata janë njerëz të bamë tokë të shkelun nga njeriu
T’ramë n’lloq e t’bamë pis nga pluhun ari që nxjerrin
pra heshtja e tyne dëfton poshtnimin

Janë ba ni me tokën si t’i arrestoni?
Tokën s’e zë asni burg sepse u bindet ligjësive të qarkullimit nëpër trajektoret astrale
ata janë yjësia që dikur ka folë

Ju shkelni mbi ta me makina t’ blindueme ata i futën tokës në gji e sytë e tyne xixa nxjerrin si yjet kur bien
janë mes dy qiejve

buka e tyne e zezë sot nuk u gatue 
ata bash si toka nuk hanë bukë po nxjerrin bukë 
Sofra e tyne e varfun as sot s’u shtrue
Bani grevë urie!?

Ata nuk janë vorrosun n’katakomb
Po janë shkri e ngjitë me metalet
Meteorite kane me u ba e me i therrmue shekujt

Ata janë në fundbotë po ende nxjerrin dritë
Si gaca karbiti
Dhe kudo që minatorët janë në fatkeqësi ose i nxe pesha e tokës
Ata i nxjerrin sytë mbi dhe
Siç ndezin çirinjtë për shenjtorët në secilen kishëz

Ata vdiqen t’gjallë – ideja e lirisë me jetue
Se – e dini çka – thuejse e patëm harrue!??