Nga Hasan Dajaku

Një bretkocë e pakokë,
Në lumë si s’gjeti shokë?!
Doli në breg,
Te një shelg
Me një mi zuri miqësi,
Shtruan sofrën, bënë gosti.

Miu u kujtua njëherë:
“Malli, bretkë, kur t’më merr
Si të thërras,
Ku të trokas?
Ti nuk ke shtëpi, as derë…

Lidhemi, motër, me litar,
Si në dimër, si në behar
Te ky breg,
Te ky shelg
Dalim kur të na merr malli,
Edhe kur të na zë halli!”

Miu brente nëpër tokë,
Bretka në lumë pa shokë…
Ishin lidhur me litar,
Miqësi, vërtet, e paparë.

Një skyftër krahëlehtë,
Që i kalon malet e retë,
E zë miun,
Fatziun,
Pas miut bretkoca shkoi
Se litari nuk e lëshoi…

Foli bota, qeshi bota:
– Ja, fluturoi bretkoca…                                                                       
– E pësoi ashtu si deshi…
– Lidhi këmbë te i keqi…

(Makinëshkrim, e gjetur te letrat e Hasan Dajakut, botuar për herë të parë pas 30 vitesh, 2015 ) / KultPlus.com