Antonia Pozzi

Në u takofshim sonte në mbrëmje

në rrugën përmbytur me mjegull

do të thaheshin gjithë pellgjet

qark nesh do qe nxehur dheu:

dhe faqja ime mbi teshat e tua

shpëtim për jetën do të qe.

Por balli i vajzave, i lëmuar

vitet e mia më kujton: një pemë

vetëm kam si mik në këtë rrebesh në terr

dhe dritat e venitura të karrocave më bëjnë të dridhem,

të fërgëlloj e vdekjen të thërras./ KultPlus.com