8 Janar, 2019 - 11:00 am
Poezi e shkruar nga Rabindranath Tagore.
N’mos e paqa nafakë n’ket jetë me t’taku, atëherë
Ndjenjë e mallit për shikimin tand, koftë mos me u harru
– mos raftë me u harru,
E kjo dhimtë trishtimi, nëpër andrra diftu
Edhe çuet kur t’jem, le t’mbetet mbi mu.
Qysh pazareve t’dynjasë m’kalojnë ditët e mia
E dinarë t’dynjasë, mbushin duert e mia
Që fitu asnjigja s’kam, koftë mos me u harru
– mos raftë me u harru,
E kjo dhimtë trishtimi, nëpër andrra diftu
Edhe çuet kur t’jem, le t’mbetet mbi mu.
Kur lodhun e pa frymë, skaj rrugës t’jem ulun,
E shtratin krejt poshtë n’tokë, ta kem shtrue n’pluhun,
Se udh’e gjatë m’pret para meje, koftë mos me u harru
– mos raftë me u harru,
E kjo dhimtë trishtimi, nëpër andrra diftu
Edhe çuet kur t’jem, le t’mbetet mbi mu.
Kur dhomat e mia të jenë zbukuru dhe
Za i fyellit bashkë me t’qeshunat, shurdhu
Për që nuk t’ftova n’shpinë teme, koftë mos me u harru
– mos raftë me u harru,
E kjo dhimtë trishtimi, nëpër andrra diftu
Edhe çuet kur t’jem, le t’mbetet mbi mu.
