Poezi nga Adelina Qarkaj

Kur deti gjuan me dallgë mos u lemeris
lemeritja, zhvesh forcën si këmishë nate
toka si gjarpër përdridhet, fle gjumë sërish
aortë e trazuar, s’qetohet veç, ne pallate

Kur qielli gjëmon, të flet mes stuhisë
mos u trazo, yjeve të kaltër, bëju rojë
natë e randë është pjellë e mërzisë
në qofsh zot i fjalës, fjalën shkrije në bojë

dhimbje kur ndjen, shkruaji muret…
le të mungojë ngjyra, lotët janë të valë
melodinë e zanit të këputur e dëgjon zemra
poet mos qofsha, mes tingujsh i vrarë.

pemë e zhveshur dimrit, zvetënohet
për të gufuar si trëndafil në pranverë
skëterrë e zeze, mbulohet me trendafila të bardhë
pas shiut të rrëmbyeshëm, gjithë, ndrit nji diell…!!!/ KultPlus.com