‘Ç’ka po të afroj’ nga Jorge Luis Borges

Po t’afroj rrugë t’vështirsueme
muzgje t’dëshpërueme
me at’ hanë t’periferive t’mjerueme.

Hidhnimin e nji burri
që pat’ vështrue gjatë
në at’hanë t’trishtueme

T’parët e mi t’vdekun
tashma përjetësuem
n’fantazma t’mermerta;
babën e babës tem t’vramë
n’kufi t’Buenos Aires,
me dy plumba qi patën
shpu tej e matanë mushkritë,
t’vdekun t’parruem,
kallur n’lëkurë t’nji lope;
gjyshin e nanës teme
sapo shkelur n’njëzetekatër mote,
n’nji shkëmbim zjarri me treqind burra n’Perù, tashma
dhe aj fantazmon mbi kuajt
e humbun.

T’afroj nga librat e mi ç’farëdolloj ditunie
të mundshme,
ç’farëdo lloj burrnie,
o’ jet njerzore.

Po t’afroj besnikrinë
e nji burri, qi se pat’ pasun.
At’kokrrizë t’vetvestes
t’konservume në nji farë mnyre mrena zemnës teme;
nuk bahet llogari për fjalët
as për andrrimet
ende t’paprekshme prej kohet t’gzimit e fatkeqësinave.

Po t’afroj dhe kujtimin
e nji t’verdh’ trandofili
prej perndimi,
shumë vite
ma t’hershme
prej t’lindurës tande.
Dhe ato shpjegimet
e tua, për ty, teoritë autentike
me t’dhana tmerrësisht befasuse.

Mund’ me t’fal temin trishtim,
nga errsina jeme,
uri e pangopme
e zemnës teme;
asgja tjetër, e gjitha kjo
asht ajo
q’po tentoj me t’korruptue
n’paqartësi t’rrezikshme,
e disfate.

Përktheu: Herman Çuka / KultPlus.com