Poezi nga Dritëro Agolli

1.
Grua, për ty u zura me Lekë Dukagjinin
E fjalë këmbeva në malet me fletë,
Po Lekë Dukagjini ishte trim e bir trimi
Dhe s’mundej dot lehtë,
Po Lekë Dukagjini nuk ishte Leka i Lecit,
Që bën njëqind lëshime në punë;
Lekë Dukagjini i rrepti i të rreptit
Ma tundte para syve kanunë
Dhe gjëmën lëshonte si shkëmbi kur bie në përrua:
“O mbaje gruan kështu si them unë,
O lëre gruan, se s’je për grua!”
2.
Grua, për ty u zura me Lekë Dukagjinin
Me gjyshin tim të nderuar,
Dhe pritë njëri-tjetrit i zinim
Në malet me shkrepa mbuluar.
Dhe unë herë-herë i bëja lëshime
Dhe ty të mundoja dhe brenda të mbaja
Dhe jetën ta mbushja plot hidhërime;
Sus!
me zërin e egër të shaja,
Se Lekë Dukagjini ma tundte kanunë
Dhe gjëmën lëshonte si shkëmbi kur bie në përrua:
“O mbaje gruan kështu si them unë,
O lëre gruan, se s’je për grua!”
3.
Grua, për ty u zura me Lekë Dukagjinin,
Se donte lëshime nga unë,
Pritë në male njëri-tjetrit i zinim,
Ai mburrte kanunë, unë shaja kanunë
“Eh, gjysh, ti je hedhur për gratë në flakë,
Po pse në kanun i ke sharë?
Eh, gjysh, ti gruan tënde s’e ke dashur pakë,
Pse mua që e dua më quan të marrë?”
4.
Një ditë kanunin ia mora nga dora
Dhe copë ia bëra mes malesh të lartë.
Iu drodh ajo mjekër e bardhë dëborë
Pas çetinës së lashtë
Dhe unë thirra:
E munda Lekë Dukagjinë!
(Natyrisht e munda kanunë;
I heq kapelën për trimërinë;
Ka qenë trim si furtunë).
Ti, grua, më pyete e sytë të ndrinin,
Më pyete ngadalë mënjanë:
“Vërtet e munde Lekë Dukagjinin?”
Dhe unë të thashë:
E munda, po sytë ç’më panë!