Poezi nga Jevgeni Jevtushenko

Na ikin nënat, ikin në qetësi
ikin në majë të gishtave,
urtë dhe pa zhurmë.

Ne hamë e pimë,
të shkujdesur,
bëjmë gjumë,
i tmerrshmi çast na zë në befasi.

Na ikin nënat,
jo shpejt, jo papritur,
na duket si papritur,
po është ndryshe.
Ato largohen dalëngadalë, çuditshëm,
mot e për mot nga pak duke u çapitur.

Një ditë si na shkrepet me nxitim,
ditëlindjen ua festojmë gjithë bujë.
Ky kujdes i vonët
vrimë në ujë,
as nënave,
as tonit shpirt s’i sjell shpëtim.

Na ikin nënat, vazhdimisht na ikin,
ne ua zgjasim dorën në ëndërr,
na del gjumi.
Po duart tona në ajër përpëliten,
ku është ngritur si i qelqtë muri.

Vjen çasti i tmerrshëm,
porse është vonë.
Vështrojmë e me zor i mbajmë lotët,
se si në rreshta të heshtur,
rreshta që qortojnë,
largohen nënat tona përgjithmonë.

(Përktheu nga rusishtja: Drita Lazri. Revista “Akademia”/ KultPlus.com