Poezi e shkruar nga Mire Prenaj.

Natë që vazhdon, s’mbaron kurrë!
Natë e shurdhër je, i dëgjoj fishkëllimat e insekteve,
roje të lehta të rrezeve të hënës;

Këta tinguj, tingujt të heshtur ruajnë në lartësi nurin tënd, Mbretëreshë!
Natë e plotë, treni që ikën nëpër shina ndryshku,
nëpër zbrazëtinë e stërgjatur;
pijanecët e rrugëve
strehët e lumtura kërkojnë
derisa të zbardh drita për t’u bërë
udhëtarë të sigurtë!

Natë e trishtë në tokën e Milanos
ku pasarelat trandin gjatësinë
vizëllimat e dantellave të mjeshtërve të modes
në vitrine spikaten plot hije!
Natë e gjatë bart sekretet e bukura të grave
dhe burrave të k’saj toke të trembur,
hijeshi e rritur me sharmin e k’tuhes!
Natë e thellët, kaq vonë përcëllon vetmia,

Tinguj të kitarës dhe këngë të bukura vrapojnë
pas turistëve
t’i kthejnë sërish në shkallët e mermerta;
Eh, si dukesh moj natë