Nafije Zogaj

Është natë.
Një qen i lagjes leh,
pas tij një tjetër,
pas këtij edhe një tjetër.
I trembin përsëri fantazmat tona,
që shkojnë e vijnë nëpër oborr
qeshin shikojnë vëngër ëndërrojnë
për ditët që nuk do t’u vinin kurrë.

Sapo ndalen qentë
dikush nga oborri i fqinjit përballë
që ende nuk e ka humbur kujtesën
thërret dikë me emrin e kafshës që e mbajnë për
qumësht dhe mish.

Pas pak dëgjohet e qara e fqinjit
që ka humbur kujtesën.
Askush nuk e di nëse qan nga që nuk i kujtohet gjë
apo vetëm qarjen e mban mend.

Unë shtrirë nën batanije yjesh
djersij
për të shtatëmijtën herë
bëj pyetjen e njëjtë:
Përse duhet të zgjohem?/ KultPlus.com