Poezi nga Donjeta Mejtani

të prita jashtë teatrit
me gotën e venës së nxehtë n’dorë
dhe zemrën e shtrëngueme n’gjoks.
të prita me afshin e fshehun nën mangë,
e m’u duk sikur t’kam pritë ashtu
edhe nëpër jetë të tjera
jashtë portave të drunjta
diku nëpër qytete tashma t’shembuna t’botës.

por fjala jote e ashpër, e ftohtë
si tehu i nji brisku të mprehtë
m’u duk se e shqeu vellon e qiellit
e ma shembi me krejt çka kish në të mbi kokë
re të bardha zbarkuen si kuaj të tërbuem teposhtë
natën kur më the që na s’bahemi dot,
natën kur binte borë shtëllungë.

kerri yt endej e endej në rrugët e ngushta
në periferi të këtij qyteti t’dërrmuem
në atë ftohtësi rrëshqitëse
bora hidhej rreptë mbi xhamin e përparmë,
fshirëset edhe ma rreptë e heqnin tutje
e ti si statujë më dukeshe,
si statujë e krisun, si statujë e ngrirë
ulun pranë meje në trishtim,
me mendjen e ikun në dëlir./KultPlus.com