Poezi nga Sabit Rrustemi

Nuk isha i vetëm

Një hartë e tërë e Etnisë sonë
krahëfortë si Gjergji 
zemër shkëmb si Mic Sokoli
prijës luftërash si Idriz Seferi
në hap me mua prinin

dhe lisat shekullorë
malet me dëborë
e ajo e mira e moçmja Orë
me të bukurën stinë

Për gjakun e shumë brezave
që kohtët s’e ngrinë
e shkelëm 
e shkulëm me themel
atë copë betoni
që ardhacakët e ngulën me forcë

e i zgjuem Bjeshktë e Nemura
prej kushtrimit e gëzimit

Dhe mali me mal u bashkua
e fusha me fushë
e gjaku ynë

Ai gjak i cili s’u bë i bardhë as i zi

ai gjak që mbet Dri i Kuq 
dhe i vetëm në trupin tonë

Dri i pandalshëm i lirisë

Pastaj 
prej palëve të thella të shpirtit
përmes një frymëmarrje
të keqtin e krejt kohëve jashtë e nxora
e mushkëritë përngadal
me ajër të lirë malesh i mbusha

Dora e djathtë vetvetiu
në xhepin e majtë të uniformës shkoi

Prej andej 
të zezën e jetës sonë nxorra
me një shkrepje e ndeza
gacë e bëra
tym e hi

Për shpirtin tënd të paqtë
e krejt jetë
nanë

Për ëndrrën tënde të parrëfyer
ruajtur nën gjuhë 
babë

Për dashurinë tënde të papërmbajtur
e për atë fole shqiponjash
zemër

Dhe u shtriva
u shfryva
e si fëmijë yti në lot u shkreha

se kurrë më i lirë s’isha
as u ndjeva
e ime Kosovë

( 9 Prill 2019 )