Poezi nga Çun Lajçi 

Ne jetimët e Iliridës

Daradani
Ne bijtë tu, t’Vilajetit tand t’vjetër
Kërçovë Dibër Gostivar që harrua na ke
andrra kishim me i marrë nuset me duvakun e kuq
n’odat tua t’gurit
tupanat me i shkye tue i rreh e kambët me i thye tue kcye
“Dy tupana n’derë të kulles” me knua Grykës Kaçanikut
zani me shkua para nesh fushës Pollogut
Radika m’u çua n’kamë me i shalua atllarët
koburet me i zbrazë me thirrë
dilni po vinë krushqit me Teutën dardane
Ilirida po bahet nanë me nipa Drenice
e kangës me ia thanë Tre-Zajazi
e tokës me i shkua gjamë

Dardani!
ne bijtë tu t’Pellagonisë
t’harruem prej teje e nanëmadhes Shqipni
bukën hangër e kemi hambareve tua
kokat mbushë i kemi dije, e zemrat atdhedashuni
me fjetë qejf kemi pasë n’konakun e Buletinve
n’rranzë t’Çyçavicës me marrë Shota
veshun n’tierqit galana
Azema me rritë n’Iliridë me kobure dardane
Pse i le jetimë Kosovë, bimët tua t’vilajetit t’vjetër
që andërr kishim fushatve tua me vdekë

Pse na harrove Dardani!