Poezi nga Wislawa Szymborska, përkthyer nga Elida Buçpapaj.

Në një pushimore malore do të shkonte,
në sallën e ngrënies do të zbriste,
të katër bredhat degë për degë,
pa shkundur borën e freskët,
nga tavolina pranë në dritare do të shikonte.

Mjekërzën spic,
leshtor, thinjosh, me syze,
tiparet e fytyrës të trasha dhe të lodhura,
një lyth në faqe dhe ballin me rrudha,
a thua se balta ka mbuluar një mermer engjëllor –
e as ai vetë nuk do të dinte se kur,
sepse në fakt jo menjëherë por ngapak e ngaherë
rritet çmimi pse nuk kemi vdekur më parë,
e edhe ai do ta paguante këtë çmim.
Veshin, gërvishur paksa nga një plumb
– koka në fakt menjanuar në kohën e duhur –
“kam pasur një fat të pacipë” do të thoshte.

Duke pritur që t’i shërbehej supa,
do të lexonte numrin e fundit të gazetës,
kryetitujt, reklamat,
ose do i trokiste gishtërinjtë mbi mbulesën e bardhë,
e prej kohësh i kishte duart e holla,
me lëkurë të plasaritur dhe damarë të fryrë.

Nganjëherë dikush nga pragu do të bërtiste:
“zotëri Baczynski, ju kërkojnë në telefon” –
e nuk do të kishte asgjë të çuditshme
që të jetë ai dhe të ngrihet duke rregulluar golfin
dhe të lëvizë pa u ngutur drejt derës.

Nga kjo pamje zërat nuk do të heshtnin
as gjesti dhe frymëmarrja nuk do të mbeteshin pezull –
sepse fakti është normal dhe – medet, medet –
si një fakt normal do të trajtoheshin. /KultPlus.com