Poezi e shkruar nga Qendrim Badalli.

Në vdekjen time se dua askënd.
Dua t’vdes i vetëm, pa të tjerët.
Dua t’vdes siç s’mund t’jetoja: me veten në mesin e të tjerëve!

Në vdekjen time të heshtin të gjithë!
S’dua të më flitet pranë varrit,
Është folur shumeë. Kanë folur të gjithë.

Tani lërmeni t’vdes në heshtje.
Le t’pajtohemi njëherë, se asnjëherë su pajtuam.
Në vdekjen time mos më ngushlloni!
Se nuk friksohem nga ferri, atë sapo e kalova.
Askush.
As ai!
Ai ka genjyer gjithë jetën.

Në vdekjen time t’du ty, Qiell!
Ty t’du. E Dua shiun dhe ylberin tënd, hënën dhe diellin tënd.
Se e dua të bukurën, prandaj ty.
E dua tokën, dua mikëpritje nga ty!

Atë se gjeta mbi ty prandaj nën ty. O madhështi!
Mbi tokë e nën qiell, e dua femrën!
Femrën e dua.
Me fustan t’bardhë, se m’simbolizon paqen!
Me flokë t’gjata se m’simbolizon brishtsinë!
Këmbzbathur, duarhapur, trupdrejt. Kështu e dua, se m’simbolizon thjeshtësinë.
Me kokë lart, me qeshje t’lehtë se m’smibolizon t’përjetshmen, dashurinë!
Kështu e dua, si se gjeta asnjëherë!
Në vdekjen time,
e dua qiellin, tokën dhe femrën!
Se t’vertetën e dua.