Poezi e shkruar nga Endrit Krasniqi.

Nëse do të të mërzis, shko, lërmë vetëm
largohu nga unë përgjithmonë, nëse do dhe për pak kohë
por nëse vjen mos vono dhe gjatë, se mbase tretem
imazh të atillë s’do dëshiroje të shikoje, apo jo ?

Më fal, por unë nuk mund të isha ndryshe
ti e dije, por fajin ty nuk mund të ta hedhë
se ndofta shpesh herë të kam flakur në pllaja vetmie
nuk do e bëja esull, madje as nuk do e kisha thënë.

Dhe megjithatë ik nga unë, pa marrë parasyshë si ndihem
dhe nëse gjen më mirë të lutem mos u kthe
mos u brengos nëse dhimbjet tek unë kthehen
apo nëse më kapërdijnë dhe më të tmerrshmet re.

Harroj të gjitha duke më përfshirë dhe mua
dhe mos e kujto më qenien time të thatë
se përndryshe do kujtosh mërzitë e tua
harromë mua, madje më mbaj dhe inat.

Nëse ndonjëherë do ndjesh trishtimin
do ta kuptonte ky shpirt që vije nga bota e mërzisë
unë do vija, por mbase gjithçka do humbte kuptimin
nuk e di nëse ti me mua do rrish.

Do vija si qiell gjatë perëndimeve me pamje krejt tjetër
nuk do më njohësh mbase, nuk do të t’vë faj
nuk do i ngjajë botës së mërzitshme të vjetër
do harroheshim duke biseduar pranë zjarrit në skaj.

Por ti kthehu tani, mos vono dhe shumë
se mbase pas pak kohësh ndofta tjetërsohem
më fal prapë, kam mundur të isha ndryshe unë
por tani kthehu mos ma trondit botën shpirtërore.

Do ishte mëkat aq pak të rrish e të kthehesh
nuk do mundja kësaj radhe ti mbijetoja stuhisë
është ndjenjë e trishtë të jetosh mes kujtimesh
eja, më shpëto nga kthetrat e vetmisë.