Poezi nga Pablo Neruda
Përktheu Suadela Balliu

Dua ta dish
Një gjë.
Ti e di si është kjo punë:
Nëse vështroj
hënën prej kristali, degën e kuqe
të vjeshtës së ngeshme në frëngjinë time,
nëse prek
tok me zjarrin
të pakapshmin hi
e të rrudhurin kurm të drurit
gjithë më shpie tek ti
sikur gjithë ç’ekziston,
erëmime, dritë, metale,
të ishin varka të vogla që lundrojnë,
drejt ishujve të tu që më presin.

Tash mirë, nëse pak nga pak
resht së më dashuri,
së dashuri pak nga pak
do t‘resht.
Në beftë më harron,
mos më kërko
do t‘kem harruar atëherë.

Në e gjykon të gjatë e të çmendur
valëvitjen e flamujve
që kalon në jetën time
dhe vendos
të më lësh bregun
e zemrës ku kam rrënjë,
mendo
se në atë ditë,
në atë orë
do të ngre krahët
dhe rrënjët e mia do të dalin
të kërkojnë të tjerë troje.

Por
nëse çdo ditë,
çdo orë
ndjen se për mua ke qenë e shkruar
me ëmbëlsi të paepur.
Nëse çdo ditë ngjitet
t’më kërkojë një lule në buzët e tua,
ah dashuria ime, ah e imja,
në mua gjithë ai zjarr përsëritet,
në mua asgjë nuk shuhet e as harrohet,
dashuria ime me dashurinë tënde ushqehet, e dashur,
e gjersa të kesh jetë do të jetë në krahët e tu
pa u larguar prej të mive. / KultPlus.com