Poezi e shkruar nga Blaga Dimitrova.

Në darkë lëmoj çarçafët e saj
mbuluar nga rrudhat e thella.
Duart e saj
të fishkura nga të dhënët,
më tërheqin drejt natës.

Gjysmë e fjetur, duke folur me zor,
ajo thotë me një zë fëminor,
aq natyrshëm,
«Mëmë!»
Unë bëhem mëmë e mëmës sime.

Një kataklizëm, përmbysje
e boshteve të tokës,
polet ndryshohen.
Ç’po bëj kështu?! Unë nuk kam kohë
për reflektime filozofike.

E thaj atë me padurim,
zanat që prej saj e kam mësuar.
«Mëmë», pëshpërit ajo e zënë në faj
duke të kujtuar prapësitë e fëmijës.
Ajri i ftohtë hyn në dritare.

Jastëku me korent. Gota. Tabletat.
Rregullimi i hijes së llambës.
«Mëmë mos ik!
Kam frikë nga terri!»
Kush ka luajtur nga mendja, ajo apo unë?

Ngarkuar me dhimbje e frikë, duke qarë
ajo pret ta marr në krahët e mi.
Dy jetime përqafuar
në djepin e dimrit.
Cila nga to jam unë?

Më zgjo nesër herët!
Druaj se nuk më del gjumi!
Zot i shtrenjtë, ka diçka aty
që e kam harruar?
Kush do të jetë vonë, ajo apo unë?

Mëmë, fëmija im, fli!
Nina-nana,
foshnja ime…/KultPlus.com