Poezi nga Sokrat Habilaj.

Mund ta duash një grua veç një çast,
E të ikësh prej saj, pa u shuar malli.
Po vite më vonë të bësh me të pakt,
Të të shfaqet përballë, si e pe së pari.

Në fund të jetës të të vijë dhe njëherë,
Me po atë kurm dhe me po ato linja.
E t’i flasësh kot, si ca burra të tjerë,
Të braktisa, që të të kujtoja pa thinja.

Të braktisa se doja të të ruaja si ishe,
Ndërsa atë që ke pranë shikon në sy.
Një grua mund ta duash dhe ndryshe,
Tani më thuaj:- Po ty, si të desha ty!? / KultPlus.com