Poezi nga Ute Margaret Saine / Përktheu: Gjergj Loka

A ishte për ty
vetëm një moment i vetmuar
që takuam rastësisht
U përgjigjëm.

Se ne buzëqeshëm
qeshëm
filloi të na merrej goja
rrokje – rrokje
pa gjuhë të përbashkët.

Dhe tani
atë moment të kaluar
mes nesh
e ke marrë me vete kudo
Ti nuk dëgjon
nuk përgjigjesh

një ajër i zbrazët
dhe i heshtur
ngadalë zvarritet
natës sime.

Ti më mungon
dhe unë nuk mund të them
natën e mirë.