Poezi nga Nathan Zach

Përktheu: Edon Qesari

Ndodhi larg, siç rëndom, atë natë ende kishte

ca pika shiu në dritare, kur ti the, kur unë thashë,

dhe qemë pranë ujdisë, në mos larg

nga gjithçka tjetër.

Një burrë nuk do ta bisedojë, ai s’do që të flasë.

Tre herë dimri dimëroi, pati anafjalë;

çka mund të shtrëngoj në dorë, bie dhe thyhet.

Mos vallë është fryma, mos vallë trupi,

mbërthyer papritmas nga një ngërç, që e lë të bjerë?

Një burrë nuk do ta bisedojë, ai s’do që të flasë.

Flok’t e saj qenë gështenjë, që atëbotë ngjyra humbi shkëlqimin.

U mbeti njëfarë brishtësie, një hapësirë e vogël brishtësie,

a mbase mosbrishtësie. Zor të jesh i saktë në kësi punësh.

Zor t’u japësh shpjegim, zor të jesh i saktë.

Një burrë nuk do ta bisedojë, ai s’do që të flasë.

Thashë brishtësi, mund të thosha edhe më,

pas së pamohueshmes gjithkush mund të shtojë më.

Njëra prej llambave tona në dhomë u dogj.

Njëra s’del për të lexuar por mjafton për të vajtuar.

Mos duhet të vajtoj mbi çati, në kolltuk apo në shtrat?

Një burrë nuk do ta bisedojë, ai s’do që të flasë./ KultPlus.com