Poezi e shkruar nga Yehuda Amichai

Njeriut s’i del koha
me ba gjithçka n’kët botë.
Atij s’i mjafton nji jetë e mot’
për çdo qëllim. Libri i Shenjt’
Ish’ gabue për kët’ gja.

Njeriu duhet me dashtë e urrye njiherit,
me qeshë e lotue me t’njajtët sy,
me hedhë e mbledhë gurët me t’njato duer,
me ba dashni n’luftë, e me ba njanën n’dashni.
Me urrye e falë, me kujtue e harrue,
me ndreqë e trazue, me hangër e blue
ç’ka historia
merr vite e vite për me e ba.

Njeriut s’i del koha.
Kur humb ai kërkon, kur gjen
ai harron, kur harron ai dëshiron, kur dashuron
fillon e harron.

Dhe shpirti i asht’ përsosun
n’do cilsina t’nalta.
Veç trupi i ka mbet’ përherë
nji fillestar. Provon dhe s’shënon,
turbullohet, e kurrgja s’mëson,
verbue n’marrina, dehun
n’brengë të vet.

Ai ka me vdek’ si fik i rrudhun n’vjeshtë,
Mbushun n’knaqësi, ambëlsi e n’vyshkje,
gjethet e thata mbulojnë tokën,
e degët e zhveshuna tregojnë kah vendi
ku ka kohë për gjithçka.