Poezi e shkruar nga Pablo Neruda.
Përktheu: Aida Dizdari.

Trup gruaje, kodërbardhë e kofshëzbehur
ne lëshimin tënd i shëmbëllen botes.
Te rremon trupi im prej fshatari te pagdhendur
dhe fëmijën e nxjerr prej fundit te tokës.

Vetëm isha, si galeri. Zogjtë prej meje merrnin arratinë
dhe brenda me hynte nata me me te egrin pushtim.
Për t’i mbijetuar vetes me zjarr te bëra arme,
si gur për hobenë time, shigjete për harkun tim.

Por vjen ora e hakmarrjes, dhe te dashuroj atëherë.
Trup prej lëkure, myshku, qumështi te pangopur e te qete.
Ah kupa te gjoksit! Ah sy mungese!
Ah zë i lehte e i trishtë! Ah trëndafila Venere!

Trup i gruas sime, ne hiret e tua do mbetem.
Etja ime, ankthi im pa kufinj, ecja ime e pasigurt!
Burrana te thella ku etja e përjetshme mbetet,
lodhja është, dhe dhembja pafund.