Poezi nga Linditë Ramushi Dushku

Nji hukamë
aq âsht bota
nja e mbshtjellun avullnie
qi na mban si mrena fluske
trupin
e shpirtin,
tash na
jena njerëz t’friksuem
prej që moti
qi n’sy s’dijme me pa
a âsht dashni
a vujtje
…e çfarë bajmë?!
Athué
gjama ma e madhe jona
rrin brenda
për pa dàsht me dal jashtë
si bubullimë
qi t’i kërcet veshtë kur nihet.

Veç strukemi
skutave ndertueme
shtepive mure gurë
a nashta skutave që ia kemi ba vetit
erresuem frikash
për pa dasht me gjet driten
për pa dasht me çel driten.

Hukamë jam edhe unè
nja si bota e fluskueme
dalldisun moteve
pa e ditë kurr
çka bahet prej saj.

Âsht natë pa hanë
nji natë e gatë
kjo
veç qilli ndritun yjesh
qi m’qon peshë për t’kaluemen
…herë m’i mshel tana udhët e mendjes
për pa m’lan m’i knue te nesermes
m’thot
veç ofshaj
se t’dokna voglue
po unë s’di me knue pa za
as lot me lan pa dal
me u ngurtnue zemrës
qi t’përvlon,
jo, s’jam unë
qi knon pa za,
flet pa gojë
a kjanë pa lshue syni pikla. / KultPlus.com