Poezi nga Ozdemir Asaf

Një mbrëmje ti po shikoje nga dritarja
Në errësirë duke mbushur ngadalë rrugën
Dikush që më ngjante mua po kalonte pranë shtëpisë tënde
Zemra jote filloi të garonte…
POR AI QË PO KALONTE NUK ISHA UNË
Një natë ti po flije në shtratin tënd
Papritur ti u zgjove në një botë të heshtur
DIÇKA NË NJË ËNDRËRR T’I HAPI SYTË
Dhe errësira ishte atje në dhomën tënde
AI QË TË PA NUK ISHA UNË
Në çastin kur unë isha afër askundit
Dhe pa asnjë arsye ti fillove që të qaje
Tani më në fund po mendon për mua
Duke jetuar me dashuri në jetën tënde
AI QË E DINTE KËTË NUK ISHA UNË
Ti po lexoje një libër, e magjepsur
Njerëzit aty brenda ranë në dashuri apo dikush tjetër vdiq
Një djal i ri në roman u vra
Ti kishe frikë, qave me të gjitha fuqitë e tua
AI QË VDIQ NUK ISHA UNË

Përktheu: Enkeleda Suti / KultPlus.com