Poezi nga Rejsi Mece

Nuk ka më fjalë! Shterruan.
Ç’ish për tu thënë, s’u tha
Ç’ish për tu bërë s’u bë.
U kyç me çelësat e moralit të mëhallës
Deklaratë e dashurisë së Tatjanes
Me shpirtpendesën e Onjeginit.

Pikëpyetje – hijedyshimet
Shtrojnë qilim gjembaç hjekakeq për shputat tona
Çfarë bluan e tashmja, e nesërmja në ardhtë
nga një zjarr pa prush
nga një Omege pa Alfe?

‘Po sikur? Nëse ne – ja… ‘
Çukit me sqep qukapiku kryet
Shkapërdahet një qielli pa forme
pluskon ujërave të trazuara të nëndijes
dehet me ambrozia
Ç ‘trajtësohet
‘Nëse Ne’ – ja.
Jona ‘Po sikur’.
Tempulli ynë i lutjes , i përgjërimit
Arka jonë e Noese ndaj zgjedhës së monotonisë e rutinës
Vrasësit tonë të heshtur
Armikut tonë të përditshëm.
Kaq sublime, kaq cullake, kaq përdëlluese
‘Nëse Ne-ja’ jonë! Jona ‘po sikur! ‘
Lëmshin e ndjesive shkokolepsim e nga stomak i tij
pikëpyetje, pikëçuditje, flutura shumëngjyrëshe
Qesim…

Pikon mëngjesi tjetër vesen e mallit mbi dy të huaj që
Gjurmët shoqi-shoqit s’ia shquan
Veç ëndrra zigzage përshkuan
E mendjet e tyre popuj barbare po aq të njohur
Takuan.

Nuk ka meri, as lot as vrer
Pyetje- përgjigje idil n’eter
Me çap të lehte tërë shend e vere
Ti shkon e rend drejt shortin tënd.