Poezi nga Sali Bashota

Fëmijë të shqetësuar
Me sy të bukur
Pa asnjë lule në duar
Adhurues të lojërave me drita
Një ditë mësojnë
Ç’është kuptimi i jetës
Duke ia krisur vajit
Mbledhin gjethe të vyshkura
Në rrugën me emrin e qiellit
Derisa i numërojnë shkronjat e alfabetit
Bashkë me mëkatet e të rriturve
Dalëngadalë vazhdojnë t’i braktisin lodrat
Kur çdo gjë bëhet e padurueshme
Secili pyet vetveten
Sa peshon liria e tjetrit
Nëse mungon dashuria e parë
Fëmijë të zakonshëm
Me sy të bukur
Presin në radhë për buzëqeshje
Kur zhduken hijet nga rruga 
Kur i numërojnë hapat e këputur
Kur i grumbullojnë të gjitha gjethet
Ndoshta edhe lumturinë që s’është
Si pantomima e një dite vjeshte
Vetëm një herë
Në fund të heshtjes
Fluturojnë zogjtë e mërzitur / KultPlus.com