Poezi nga Dritëro Agolli

Çtë thuash o mik i dashur,
Ne jem fajtorë vetë,
që rrimë në tryezë të mardhur
Me një kupë rake e një qepë.

Qe fjalët i zbrazëm të gjitha,
Siç zbrazen pjatat me gjellë te varfër,
Dhe heshtim si dy uritha
Të dalë mbi arën e lagët.

Çtë thush o mik, i ngratë,
Ne jemi fajtorë të vetës
Për heshtjen e tryezës së thatë
Kësaj pasqyre të jetës.

Të lënë si dele të qethur me gërshërë
Gërshërë të vjetër krejt të pamprehur!
Ç’tund kokën o mik zemërgjërë?
Kjo s’është aspak për të qeshur!… /KultPlus.com