Poezi e shkruar nga Zhuljeta Grabocka Çina.

Aty ku gjuhë e syve shuhet një ditë,
unë ndez me shkrepse një qiri.
Vajtimi im e lotët më bëhen dritë…
me këngë më mbushet zemra.

I fal mëshirë, i kërkoj drejtësi,
atij që s’më donte e s’e desha!
Prej syrit të tij fjalët e mia kishin frikë
ndaj nuk fola unë, foli heshtja!

Në tokë të ra fati të jesh një krimb
nëpër pluhur me këmbë të fshehura.
Ç’faj kanë pemët që rriten mbi ty?!
Ç’faj kanë degët, lulja e gjethja?!

Të luaj me zjarrin e syve të mi nuk kam frikë,
në gjuhët e tij shuhen fjalët e zjarrta.
Afrohu, merr pak prush e ndiz një dritë
Të të them, pse s’më doje e s’të desha!

Aty ku gjuha e syve do të flasë sërisht,
mos eja të më hapësh plagët e vjetra.
Me urrët e zjarrit errësirën e natës do të gris,
të vdesë hakmarrja e dashurive të verbra!