Poezi nga Sibel Halimi

Të du

Të du pse je ti
Asnjëherë andrru s`e kam
Me jetu pa të pas ngat
Në mes neve është një oqean
I kthjelltë e i kaltër si na
E kur e gëlltit diellin e fut n`bark

Të du
Se kur qesh unë, i gëzuem je ti
E kur qaj, i trishtuem je
Të du, se kurrë nuk e di deri n`fund kush je
Asnjiherë s`kam dashtë me ditë
Këtë betejë t`humbun e kam pas
Të du
Se kjo fjalë ka kuptim me ty
I ka rezistu çdo hipokrizie ngatë saj

Të du
Se dashnia i pengon njerëzve
Tuten se me dashtë asht me u ndi i vogël
E kurrë s`u tuta mu ni e tillë

Të du
Se ti më ke mësu qysh asht me dashtë
Ma ke mësu nji rrugë t`cilën se kam shiju tu nga sa ç`kam mujtë
E me ecë ditë kurrë s`kam

Të du
Se kur kam ra përtokë, ti mi ke njeh yjet
M`ke thanë qoje kryet e shihe veten qysh po shndrit
Si nur i bukurisë

Të du
Se ma ke thjeshtu jetën
Mi ke tretë dilemat
E m`ke dhanë puthje të panumërta

Të du
Se njerëzia pak e përdorin këtë fjalë, prandaj besojnë në religjion
Të du
Sepse me dashtë nuk asht veç një akt
Asht esencë…