Redon Elshani

Netët e heshtura ranë në gjunjë,
në turp fshehur hëna u struk.
Rrënjët nën shtëpinë e saj,
u bene bloze,
E nën frymën e fundit me britme,
për hir t ‘fëmijëve iu lut.
Dy ulërima t’ çjerrëta jetë,
u dëgjuan në vakum.
Dorën ia zgjati së bijës,
me shikim, pa zë, pa forcë,
lamtumiren e fundit ja veshi asaj mbi sup.
E kur nga dhjetëra plagë i dolën dhimbjet,
amanetin e fundit ja tha veç Zotit,
djalin e vogël edhe një herë,
ta përkëdhel kur t’ prishet moti.
Si shi, do rilindë e lirë,
Në hapësirë e kohë do udhëtoj,
E n’ mundsh t’i besh hile vdekjes,
At’ dite kur t’ martuan,
zhduku që të jetosh.
Po qe desh te shkruhej historia,
E të vrau bota e trashtë,
Qepje tërë natën shami të bardhë,
Nenës si lak t’ia vesh në qafë,
a vdekjes t’ia mbyllesh sytë.
Duart i kishte te ashpra,
Pika të kuqe shpuar me gjilpërë,
Qepte fustanin e së bijës,
Dhurate të fundit, stërpikur me gjak.
Sytë e tua të jeshilta,
Me flakë t’ qëndisur rreth e qark,
Qepte mëndafshin e qiejve,
Se nesër do ikte përgjithmonë, larg.
Por çfarë ishte përgjithmonë?
Çdo të thotë të ikësh larg?
Plagët që s’shëron as koha,
Treten e kalben veç në varr.
Si nuk kishte lajmëtar t ‘thërrasin,
të shpëtosh nga ai xhelat,
Nuk pandehu kurrë ç’do ndodhte,
Tek ndërronte perin në gjilpërë.
Por kur hapa t ‘rëndë i dhanë hije korridorit,
u fut vdekja që thithe shpirtëra,
E kur mëkati si teh thike ndriu,
luftë të humbur të shpalli perëndia.
Kalova pranë shtëpisë sate,
Natën kur ty te vranë,
Nuk të pashë te ikje,
Por hijen ta ndjeva si zë në vaj,
Drithërimë e kobshme, o dritë,
Jetove me vite në skëterrë,
jo me burrin,
por me tëndin armik./ KultPlus.com