Poezi e shkruar nga Derek Walcott

Jetoj mbi ujë,
vetëm. Pa grua e as fëmijë.
I kam notuar rreth e qark çdo mundësie
për të arritur tek kjo:
një shtëpi të vogël mbi ujë të hirtë
me dritaret komplet të hapura
detit te bajatshëm. Disa gjëra nuk i
zgjedhim ne,
por jemi ajo çfarë kemi bërë.
Vuajmë, vitet kalojnë, lejmë
shumë gjëra rrugës, me përjashtim të nevojës
për të mbartur barra. Dashuria është një gur
që ka zënë vend ne fund të detit
nën ujin e hirtë. Tashmë, nuk i kërkoj asgjë
poezisë, veçse çka është e vërtetë:
asnjë mëshirë, asnjë famë, asnjë lehtësim.
Nuse e pazë,
ne mund të ulemi ndenjur për të parë ujin
e hirtë,
dhe në një jetë të tejmbushur
me mediokritet e plehurina
të jetojmë si shkëmbinj.
Do e harroj dëgjimin,
do e harroj dhuntinë time. Është më e rëndë dhe e vështirë,
kjo, sesa ajo çka atje i thonë jetë. / KultPlus.com