Poezi nga Naime Beqiraj

Po vjen mahnitje si hapje qepallash kur
e merr faljen
Ardhja jote me dëborën
Ku e kishte mbledhur shkëlqimin
e yjësisë
E me maje gishtërinjsh prekte atë të cilës
Dimë t’i themi me njëqind emra
E mos ta ndjejmë kurrë

A kërkon vetëm shenjtërim parambrëmja
Me shpërfytyrimin e moçëm se ti vjen me
flokë bore
si në profeci

Ne mëkatuam ashtu siç bëjnë gjithmonë ata
që harrojnë
A u desh vetëm njëri të gabonte
E në kulmin e hidhtësisë të luajmë
mujshni me njëri-tjetrin

Çfarë do të kisha bërë po të mos ishim
takuar
Ndoshta s’do ta kisha njohur gjysmën time
të harruar
Do të kisha kundërshtuar si ngahera
-Perëndia është dashuri
Do t’isha betuar mëkatueshëm se ti nuk
ke të drejtë

Gjithçka ishte dimër
Por qielli i pangrirë hapte sirtarë
të tjerë
Te mahnitjes
Ty të doli fjala, por nuk ta pranoi
kush

Shije atdheu dhe largësi shijuam, erdhëm
me hidhtësinë e ikjes
Por nuk u helmova
Njëherë, vetëm njëherë ishte bukur
Të tjerat mbetëm kopjim i vrugët
me gjysmën e harruar / KultPlus.com